Αμέσως μετά τη χρήση ινσουλίνης μπορούν να φάνε οι πάσχοντες από διαβήτη

Οι πάσχοντες από διαβήτη τύπου ΙΙ συνήθως πρέπει να περιμένουν λίγο μετά τη χρήση της ινσουλίνης για να δράσει η ουσία στον οργανισμό και μετά να φάνε, αλλά νέα γερμανική μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αυτή η αναμονή δεν είναι απαραίτητη.

Όπως αναφέρεται σε σχετικό άρθρο του επιστημονικού εντύπου Diabetes Care, ερευνητές της Πανεπιστημιακής Κλινικής Γίνα με επικεφαλής την Δρ Νικολ Μιουλερ μελέτησαν ομάδα περίπου 100 διαβητικών και διαπίστωσαν ότι τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα παραμένουν σταθερά ανεξαρτήτως του αν οι συμμετέχοντες είχαν αφήσει να περάσουν 20 με 30 λεπτά από την χρήση της ινσουλίνης για να φάνε. Επίσης οι ασθενείς προτιμούσαν να μπορούν να φάνε αμέσως μετά τη χρήση της ινσουλίνης.

Η ινσουλίνη δίνει στη γλυκόζη πρόσβαση στα κύτταρα ώστε να χρησιμοποιηθούν ως «καύσιμο». Αλλά στους πάσχοντες από διαβήτη τύπου ΙΙ τα κύτταρα είναι ανθεκτικά στην ινσουλίνη ή ο οργανισμός δεν παράγει αρκετή ινσουλίνη, και έτσι η γλυκόζη παραμένει στην αιματική ροή με πιθανό το ενδεχόμενο της επικίνδυνης αύξησης των επιπέδων της.

Η ενέσιμη ινσουλίνη για διαβητικούς είναι πλέον διαθέσιμη και σε μορφή άμεσης δράσης, αλλά η τιμή της είναι ακριβή και οι περισσότεροι πάσχοντες προτιμούν τη χρήση της ανθρώπινης ινσουλίνης, η οποία απαιτεί κάποιον χρόνο για να δράσει εντός του οργανισμού. Οι γιατροί λοιπόν συστήσουν πολλές φορές στους ασθενείς να αφήνουν να περάσει λίγη ώρα από τη χρήση της ινσουλίνης μέχρι να φάνε, ώστε να προληφθούν τυχόν επεισόδια υπεργλυκαιμίας.

Οι Γερμανοί όμως ερευνητές δεν θεωρούν απαραίτητη την αναμονή και έτσι η Δρ Μιουλερ και οι συνεργάτες χώρισαν με τυχαία επιλογή τους ασθενείς σε δύο ομάδες.

Για τέσσερις εβδομάδες, η πρώτη ομάδα των 49 ατόμων περίμεναν 20 λεπτά για να φάνε αφού είχαν κάνει χρήση ινσουλίνης. Στην συνέχεια άλλαξαν ομάδα και έτρωγαν αμέσως μετά τη χρήση, επίσης για τέσσερις εβδομάδες. Η δεύτερη ομάδα των 48 ατόμων έκανε το ίδιο πρόγραμμα αλλά με την αντίθετη σειρά.

Με αιματολογικές εξετάσεις οι ερευνητές κατέγραφαν τα επίπεδα της γλυκόζης και διαπίστωσαν ότι όλοι οι συμμετέχοντες είχαν γενικά υψηλότερα του ιδανικού επίπεδα σακχάρου του αίματος αλλά η διαφορά μεταξύ των δύο διαστημάτων που περίμεναν ή όχι για να φάνε μετά την ένεση ινσουλίνης ήταν 0,08%.

Οι συμμετέχοντες ανέφεραν επίσης τον ίδιο περίπου αριθμό επεισοδίων υπεργλυκαιμίας μεταξύ των δύο χρονικών διαστημάτων, και το 87% δήλωσε ότι προτιμούσε να φάει αμέσως.

ΠΗΓΗ :Ehealthcyprus.com

ΤΟΠΙΚΗ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΩΝ ΩΟΘΗΚΩΝ

Η απλή αλλαγή του τρόπου χορήγησης της χημειοθεραπείας σε γυναίκες με καρκίνο των ωοθηκών μπορεί να τους προσφέρει χρόνια ζωής, σύμφωνα με μια νέα, άκρως υποσχόμενη μελέτη.

Αύξηση της επιβίωσης κατά τρία χρόνια

Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ στις ΗΠΑ ανακάλυψαν ότι η χορήγηση της χημειοθεραπείας με ενέσιμο τρόπο στην περιοχή της κοιλιάς όπου βρίσκονται οι όγκοι αντί για ενδοφλεβίως, αυξάνει τον χρόνο επιβίωσης από τέσσερα σε επτά έτη στο 50% των ασθενών.

Η νέα μέθοδος αφορά μόνο τις γυναίκες που φέρουν μια συγκεκριμένη «εκδοχή» ενός γονιδίου που τις κάνει πιο ευάλωτες στον καρκίνο των ωοθηκών σε σύγκριση με το φυσιολογικό. Σε κάθε περίπτωση πάντως, εάν αυτά τα αποτελέσματα τα οποία δημοσιεύονται στο επιστημονικό περιοδικό «British Journal of Cancer» επιβεβαιωθούν από άλλες μεγαλύτερου εύρους μελέτες, εκτιμάται ότι θα αποτελέσουν ένα σημαντικό βήμα προόδου για την αντιμετώπιση του καρκίνου των ωοθηκών, που θεωρείται μια άκρως «δύσκολη» μορφή καρκίνου.

Εικοσι και πλέον χρόνια χωρίς νέες αποτελεσματικές θεραπείες

Και αυτό διότι η νόσος δεν δίνει συνήθως συμπτώματα σε αρχικό στάδιο με αποτέλεσμα να διαγιγνώσκεται όταν η κατάσταση είναι πλέον προχωρημένη. Εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια δεν έχουν εμφανιστεί νέες θεραπείες οι οποίες να αυξάνουν την επιβίωση των γυναικών με τον συγκεκριμένο καρκίνο, σύμφωνα με τη φιλανθρωπική οργάνωση Target Ovarian Cancer.

Οι ερευνητές μελέτησαν τα ποσοστά επιβίωσης 400 ασθενών, οι μισές εκ των οποίων έλαβαν χημειοθεραπεία με τον «παραδοσιακό» τρόπο χορήγησης – ενδοφλεβίως – ενώ οι υπόλοιπες με μορφή ένεσης στην περιοχή της κοιλιάς.

Όπως προέκυψε από τις ασθενείς των οποίων οι όγκοι εμφάνιζαν φυσιολογικά ή υψηλά επίπεδα της πρωτεΐνης BRCA1 (τα οποία προκαλούνταν από την ύπαρξη του ομώνυμου γονιδίου), όσες έλαβαν τη χημειοθεραπεία τους σε ενέσιμη μορφή στην κοιλιά επιβίωσαν λίγο περισσότερο σε σύγκριση με εκείνες που έλαβαν τη θεραπεία ενδοφλεβίως (58 μήνες έναντι 50 – διαφορά που δεν θεωρείται στατιστικώς σημαντική).

Σε γυναίκες με χαμηλά επίπεδα BRCA1

Στις γυναίκες ωστόσο των οποίων οι όγκοι εμφάνιζαν χαμηλά επίπεδα της πρωτεΐνης BRCA1 (γεγονός που μαρτυρεί ότι δεν έφεραν φυσιολογική εκδοχή του ομώνυμου γονιδίου), παρουσιάστηκε μεγάλη και στατιστικώς σημαντική διαφορά στον χρόνο επιβίωσης.

Συγκεκριμένα οι γυναίκες που έλαβαν ενδοφλεβίως τη θεραπεία έζησαν επί τέσσερα χρόνια κατά μέσο όρο από τη στιγμή της διάγνωσης ενώ εκείνες που την έλαβαν με ένεση στην κοιλιά έζησαν επτά χρόνια κατά μέσο όρο.

Σημειώνεται ότι υπό φυσιολογικές συνθήκες στις περισσότερες χώρες οι ασθενείς με καρκίνο των ωοθηκών δεν ελέγχονται για το γονίδιο BRCA1 και οι συγγραφείς της μελέτης αναφέρουν πως τα ευρήματά τους ενισχύουν την άποψη ότι είναι απαραίτητο να γίνεται ο συγκεκριμένος έλεγχος στις γυναίκες.

Αποτελεσματικότερη η μέθοδος της… κοιλιάς

Ο επικεφαλής της μελέτης, ειδικός στη Γυναικολογική Ογκολογία, δρ Τόμας Κρίβακ ανέφερε πως τα καινούργια αποτελέσματα δείχνουν πώς μια απλή αλλαγή στη χορήγηση της χημειοθεραπείας μπορεί να αλλάξει τις προοπτικές για πολλές ασθενείς. Σύμφωνα με τον ειδικό η μέθοδος της… κοιλιάς είναι πιο αποτελεσματική σε σύγκριση με την ενδοφλέβια χορήγηση «επειδή με τον τρόπο αυτό τα φάρμακα φθάνουν σε μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στα καρκινικά κύτταρα σε σύγκριση με τη χορήγησή τους μέσω φλέβας. Ετσι είναι πιο αποτελεσματικά». Ο ερευνητής συμπλήρωσε πως η ενέσιμη χορήγηση της χημειοθεραπείας στην κοιλιά των ασθενών με καρκίνο των ωοθηκών φαίνεται ότι μπορεί να προσφέρει τη μεγαλύτερη βελτίωση του χρόνου επιβίωσης γυναικών με χαμηλά επίπεδα της BRCA1 πρωτεΐνης.

ΠΗΓΗ :ΒΗΜΑscience

ΤΕΣΤ ΑΝΙΧΝΕΥΕΙ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΣΤΟΜΑΧΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΝΟΗ

Ένα γρήγορο και απλό τεστ αναπνοής μπορεί να διαγνώσει τον καρκίνο του στομάχου, σύμφωνα με ευρήματα μελέτης ειδικών από τον Ισραήλ και την Κίνα.

Ακρίβεια της τάξεως του 90%

Όπως αναφέρουν οι ερευνητές στο επιστημονικό έντυπο «British Journal of Cancer» το τεστ εμφάνισε ακρίβεια της τάξεως του 90% στην ανίχνευση καρκίνων και στον διαχωρισμό τους από άλλα προβλήματα του στομάχου όταν διεξήχθη σε 130 ασθενείς. Οι δημιουργοί της ανώδυνης εξέτασης σημειώνουν ότι αυτή μπορεί να φέρει επανάσταση στη διάγνωση της συγκεκριμένης μορφής καρκίνου.

Σήμερα οι περισσότεροι ασθενείς διαγιγνώσκονται με καρκίνο του στομάχου όταν αυτός βρίσκεται πλέον σε προχωρημένο στάδιο. Τα δύο πέμπτα των ασθενών επιβιώνουν για τουλάχιστον ένα έτος, ωστόσο μόλις το ένα πέμπτο βρίσκεται ακόμα στη ζωή μετά από πέντε χρόνια από τη διάγνωση, παρά την υποβολή σε θεραπείες. Η συμβατική μέθοδος διάγνωσης της νόσου αφορά λήψη βιοψίας από την εσωτερική «φόδρα» του στομάχου με χρήση γαστροσκοπίου που εισάγεται από το στόμα.

Η χημική «υπογραφή» στην αναπνοή

Το νέο τεστ αναζητεί στην ανάσα την «υπογραφή» χημικών ουσιών οι οποίες είναι μοναδικές στον καρκίνο του στομάχου. Στην ανάσα των ασθενών εκλύονται συγκεκριμένες οργανικές πτητικές ενώσεις οι οποίες μπορούν να ανιχνευθούν με τον κατάλληλο εξοπλισμό. Η επιστημονική ιδέα πίσω από την εξέταση δεν είναι νέα – πολλοί ερευνητές εργάζονται στο πεδίο ανίχνευσης διαφορετικών μορφών καρκίνου, συμπεριλαμβανομένου του πνεύμονα, στην αναπνοή των ασθενών.

Ωστόσο η καινούργια μελέτη που ανήκει στον καθηγητή Χοσάμ Χάικ από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Ισραήλ και την ομάδα του δείχνει πως ένα τέτοιο τεστ θα μπορούσε να καταστεί εφικτό στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον για τον εντοπισμό συγκεκριμένα του καρκίνου του στομάχου.

Δείχνει και το στάδιο της νόσου

Στο πλαίσιο της μελέτης 37 από τους συμμετέχοντες έπασχαν από καρκίνο του στομάχου, 32 από έλκη στο στομάχι και 61 από άλλα στομαχικά προβλήματα. Το σημαντικό ήταν ότι το τεστ όχι μόνο μπόρεσε να ανιχνεύσει τους καρκίνους και να τους διαχωρίσει από τα υπόλοιπα προβλήματα, αλλά κατάφερε επίσης να δείξει ποιοι καρκίνοι ήταν πρώιμου σταδίου και ποιοι προχωρημένου.

Η ερευνητική ομάδα βρίσκεται τώρα σε διαδικασία διεξαγωγής μεγαλύτερου εύρους μελέτης προκειμένου να αποδειχθεί η ακρίβεια της εξέτασης και η χρησιμότητά της στην κλινική πράξη.

ΠΗΓΗ : ΒΗΜΑscience

ΓΙΑΤΡΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ

Σε ένα παράδοξο πειραματικό εργαστήριο είχε μετατρέψει τον οργανισμό του τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο νομπελίστας δρ Ραλφ Στάινμαν, καθώς δοκίμαζε μη εγκεκριμένες θεραπείες για να νικήσει τον καρκίνο στο πάγκρεας.

Ηταν άνοιξη του 2007. Ο δρ Στάινμαν ήταν 64 ετών και διευθυντής στο Τμήμα Κλινικής και Ερευνητικής Ανοσολογίας του Πανεπιστημίου Ροκφέλερ στη Νέα Υόρκη. Μόλις είχε επιστρέψει από ολιγοήμερες διακοπές.Στην πραγματικότητα οι διακοπές του δεν είχαν ολοκληρωθεί αλλά είχε γυρίσει λόγω των συμπτωμάτων: έντονη διάρροια, κατατονία, κίτρινα μάτια και δέρμα, όπως αναφέρει το κυριακάτικο περιοδικό των «Νιου Γιορκ Τάιμς».

Οπως έδειξαν οι εξετάσεις του, τα συμπτώματα οφείλονταν σε έναν όγκο μεγέθους μανταρινιού που είχε αναπτύξει στην κεφαλή του παγκρέατος.Το 80% των ανθρώπων που εμφανίζουν τέτοιου τύπου καρκίνο ζει μόνο για έναν χρόνο ενώ ελάχιστοι καταφέρνουν να παραμείνουν στη ζωή για ακόμη έξι μήνες. Επιπλέον, αρκετά από τα περιστατικά δεν χειρουργούνται λόγω της ιδιαιτερότητας.

Ο δρ Στάινμαν που ζούσε μαζί με τη γυναίκα του, ενημέρωσε τηλεφωνικά τα ενήλικα παιδιά του και τα παρακάλεσε να μην ψάξουν στο Ιντερνετ για την ασθένειά του, καθώς δεν υπήρχε θεραπεία για τη συγκεκριμένη νόσο. Οπως τους ανέφερε, τη θεραπεία του θα τη δημιουργούσε ο ίδιος.

«Ολα αυτά τα χρόνια ο Ραλφ αισθανόταν πως οι δοκιμές νέων, πειραματικών φαρμάκων σε ανθρώπους ήταν η ανώτατη μορφή επιστημονικής έρευνας. Είχε ιδιαίτερα κριτική σκέψη, όμως ήταν και πολύ ανυπόμονος με τα εργαστηριακά δεδομένα και τις μελέτες σε ποντίκια, που προηγούνται αυτών σε ανθρώπους» λέει η δρ Σάρα Σλέσινγκερ, διευθύντρια του εργαστηρίου Κλινικών Δοκίμων στο Πανεπιστήμιο Ροκφέλερ.«Η έντονη επιθυμία του για πειράματα απευθείας σε ανθρώπους έγινε πολύ πιο εμφανής και κατάφερε να την εκδηλώσει μετά τη διάγνωσή του», αναφέρει ο δρ Λουίς Βέινερ, καθηγητής στο Ογκολογικό Κέντρο Τζορτζτάουν στην Ουάσιγκτον και συνεργάτης του δρος Στάινμαν στην Επιτροπή Ανοσολογικού Καρκίνου στην Αμερικανική Ομοσπονδία Αντικαρκινικής Ερευνας.

Η θεραπεία μέσα του

«Η κατάσταση γι’ αυτόν ήταν κατεπείγουσα καθώς για πρώτη φορά πέρασε στο στρατόπεδο των ασθενών. Ηταν σαν να κοιτούσε τον γεμιστήρα του δικού του όπλου και να έψαχνε τη λύση ώστε να μην τον χτυπήσει η σφαίρα» σχολιάζει ο δρ Βέινερ.

Αλλωστε δεν μπορούσε να αντιδράσει διαφορετικά. Ολη τη ζωή του ασχολούνταν με την ανοσολογική έρευνα του καρκίνου. Το 1973 ανακάλυψε τα δενδριτικά κύτταρα και 38 χρόνια αργότερα, το 2011, κέρδισε και το Νομπέλ Ιατρικής. Από αυτήν την ανακάλυψη προέκυψε και η πρώτη θεραπεία για τον προχωρημένο καρκίνο του προστάτη.

Ο δρ Στάινμαν ζήτησε να του αφαιρεθεί χειρουργικά ο όγκος. Οι συνάδελφοί του που τον χειρούργησαν διέγνωσαν παγκρεατικό καρκίνο σε τέταρτο στάδιο με μεταστάσεις στους λεμφαδένες.Οταν έλαβε τον όγκο του στο χέρι, τον έκοψε σε περίπου δέκα τεμάχια και έστειλε το υλικό σε διάφορα ερευνητικά ιδρύματα σε Γερμανία, ΗΠΑ, Καναδά κ.λπ., με την παράκληση να του δώσουν οποιοδήποτε λεπτομερές δεδομένο θα ανακάλυπτε το κάθε εργαστήριο.

«Για αρχή ο Ραλφ επέλεξε να υποβληθεί σε όλες τις συμβατικές θεραπείες που ήταν διαθέσιμες. Χειρουργήθηκε και έκανε συμπληρωματική χημειοθεραπεία. Ηταν όμως σε όλους μας βέβαιο πως δεν θα θεραπευόταν» διευκρινίζει η δρ Σλέσινγκερ. Κανένας όμως δεν γνώριζε εάν θα κατάφερνε να ζήσει περισσότερο από έναν χρόνο.

Αγώνας δρόμου

Μερικούς μήνες αργότερα, και αφού έγινε σαφές ότι δεν ανταποκρινόταν σε καμία από τις υπάρχουσες θεραπείες, ο δρ Μισέλ Νούσεντσβάιγκ, επικεφαλής του Τμήματος Μοριακής Ανοσολογίας στο Πανεπιστήμιο Ροκφέλερ και συνεργάτης του δρος Στάινμαν, άρχισε να εργάζεται πάνω σε μια διαφορετική προσέγγιση: ανέπτυξε στο εργαστήριο κύτταρα του όγκου που αφαιρέθηκε, τα οποία ακολούθως θα χρησιμοποιούσε για να δημιουργήσει τη βάση μιας νέας θεραπείας.Τότε, ο δρ Στάινμαν άρχισε να λαμβάνει δοκιμαστικές θεραπείες.

Η πρώτη μη εγκεκριμένη θεραπεία που έλαβε ήταν ένα εμβόλιο που βρισκόταν σε στάδιο δοκιμών. Δεν υπήρξε καμία εξέλιξη.Η δεύτερη δοκιμαστική θεραπεία ήταν βασισμένη στη δική του ανακάλυψη: τα δενδριτικά κύτταρα από το αίμα του. «Τα τροφοδοτήσαμε με ένα βασικό συστατικό των κυττάρων, το RNA που εξάγαμε από τον όγκο του και στη συνέχεια τα εισαγάγαμε με ένεση στον οργανισμό του» εξηγεί η δρ Σλέσινγκερ. Τη θεραπεία αυτή έλαβε αρκετές φορές μέσα στους επόμενους μήνες και ακολούθησε και νέα κλασική χημειοθεραπεία.

Η τρίτη δοκιμαστική θεραπεία ήρθε από το Πανεπιστημιακό Κέντρο Μπάμιλον του Ντάλας. Ηταν μια ανοσοθεραπεία (εμβόλιο) που είχε επιτυχή αποτελέσματα στο μελάνωμα, ίσως και στον καρκίνο του Στάινμαν.Παράλληλα λάμβανε το χημικοθεραπευτικό φάρμακο γεμσιταβίνη της Eli Lilly, το μονοκλωνικό αντίσωμα ipilimumab της Bristol-Myers Squibb, το Ταρσέβα της Roche που στοχεύει συγκεκριμένες πρωτεΐνες που εμπλέκονται στην ανάπτυξη του καρκίνου και ακόμη ένα «έξυπνο» φάρμακο της Genentech.

Ο δρ Στάινμαν έφτασε στο σημείο να αλλάζει ή να κάνει συγχρόνως οκτώ διαφορετικές θεραπείες.

«Ο στόχος του ήταν να δοκιμάσει όλες τις θεραπείες και να μελετήσει τον εαυτό του πώς ανταποκρίνεται στην καθεμία από αυτές και ποια τελικά είναι οφέλη που έχουν στην καταπολέμηση του καρκίνου που είχε εμφανίσει» τονίζει η σύζυγός του Κλόντια.

Οπως λέει, «ο Ραλφ ήθελε να ανακαλύψει τον τρόπο θεραπείας του και να δημοσιεύσει τα αποτελέσματα των πειραμάτων που έκανε στον εαυτό του ως επιστημονική έρευνα. Πράγμα που οι συνάδελφοί του γνώριζαν ότι δεν θα πετύχει ποτέ. Οχι επειδή δεν πίστευαν ότι μπορεί να βρει τη θεραπεία, αλλά επειδή είχε μετατρέψει τον οργανισμό του σε εργαστήριο κλινικών δοκιμών δίχως όρια».

Δανείστηκε χρόνο

Ο δρ Στάινμαν κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή τεσσεράμισι χρόνια, όταν ο μέσος άνθρωπος με αυτήν τη νόσο ζει έναν χρόνο. Οι συνάδελφοί του δηλώνουν πως είναι αδύνατο να προσδιορίσουν τι από όλα όσα πήρε του έδωσε χρόνο ζωής.Ο ίδιος, λίγο πριν πεθάνει, προσπαθούσε να τους πείσει ότι τα δενδριτικά κύτταρα ήταν αυτά που τον κράτησαν στη ζωή. Λίγο πριν εισαχθεί για τελευταία φορά στο νοσοκομείο, εξηγούσε για ώρες στη δρα Σλέσινγκερ την τελευταία μελέτη που είχε σε εξέλιξη, το εμβόλιο για τον ιό HIV/AIDS. «Εβλεπες ότι ο οργανισμός του είχε καταρρεύσει, αλλά το πνεύμα του ήταν αδάμαστο και η ψυχολογία του ήταν απόλυτα αισιόδοξη», λέει εκείνη.

Ο δρ Στάνιμαν νοσηλευόταν και η κατάσταση της υγείας του επιδεινωνόταν πλέον με καλπάζοντα ρυθμό. «Είχε εμφανίσει συμπτώματα στο αναπνευστικό και οι πνεύμονές του είχαν θρόμβους. Δύο ημέρες αργότερα ο Στάινμαν έφυγε από τη ζωή» λέει στο Ρόιτερ η δρ Σλέσινγκερ.

Πηγή: ygeia.tanea.gr

ΝΕΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΚΟΛΙΩΣΗ

Ένα νέο, μαγνητικό έλασμα για την ευθυγράμμιση της σπονδυλικής στήλης υπόσχεται ότι θα απαλλάξει τα παιδάκια από τη σκολίωση ή την κύφωση, αλλά και από την ταλαιπωρία των χειρουργικών επεμβάσεων, ανακοίνωσαν ερευνητές από το Χονκ Κόνγκ. Μέχρι σήμερα οι χειρουργοί χρησιμοποιούσαν ένα κλασικό μεταλλικό έλασμα το οποίο τοποθετούσαν, φυσικά με χειρουργική επέμβαση, στη σπονδυλική στήλη του παιδιού. Δεδομένης, όμως, της ανάπτυξης του παιδιού, η επέμβαση έπρεπε να επαναλαμβάνεται κάθε έξι μήνες για την επιμήκυνση του ελάσματος και μάλιστα με γενική αναισθησία.

Όπως αναφέρει η ιατρική επιθεώρηση «The Lancet», ερευνητές από το παιδιατρικό νοσοκομείο του Χονκ Κόνγκ «Duchess of Kent» αντικατέστησαν το κλασικό έλασμα με ένα νέου τύπου έλασμα που επιμηκύνεται μαγνητικά. Οι πρώτες εφαρμογές έγιναν σε 5 παιδιά ηλικίας 5 έως 14 ετών που ταλαιπωρούνταν από σκολίωση. Στη συνέχεια, και για διάστημα 2 ετών, τα παιδάκια έπρεπε απλώς να επισκέπτονται το νοσοκομείο για τη ρύθμιση του ελάσματος, χωρίς χειρουργείο. Η ρύθμιση γινόταν ηλεκτρονικά, καθώς στο εμφυτευμένο έλασμα εμπεριέχεται ένας μαγνήτης που επιτρέπει τέτοιους χειρισμούς…με τηλεχειρισμό. Με την επιμήκυνση του ελάσματος η σπονδυλική στήλη αποκτά τη φυσιολογική της θέση και επιτρέπει την σωστή ανάπτυξη του παιδιού.

«Το μεγάλο πλεονέκτημα της συγκεκριμένης μεθόδου», λέει ο Κένεθ Τσάουνγκ, καθηγητής χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο του Χονκ Κόνγκ, ¨είναι ότι γλιτώνουμε τα χειρουργεία που έπρεπε να επαναλαμβάνονται κάθε έξι μήνες και φυσικά τη γενική αναισθησία. Το ακόμη πιο ενθαρρυντικό είναι ότι η ηλεκτρονική ρύθμιση του μεταλλικού ελάσματος γίνεται μέσα σε 30 δευτερόλεπτα. Το παιδί, μάλιστα, είναι σε θέση να επιστρέψει στο σπίτι ή στο σχολείο του ακόμη και την ίδια μέρα…».

Περίπου 3% του πληθυσμού παρουσιάζει σκολίωση και αρκετοί χρειάζονται χειρουργική επέμβαση. Παραδοσιακά, οι χειρουργοί χρησιμοποιούν βίδες και μεταλλικά ελάσματα για να ισιώσουν τη σπονδυλική στήλη, αλλά σε μικρά παιδιά κάτι τέτοιο επηρεάζει αρνητικά την ανάπτυξή τους.
ΠΗΓΗ : Ehealthcyprus.com

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΑ ΑΣΒΕΣΤΙΟΥ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΑ

Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνδρες πρέπει να είναι προσεκτικοί σε ό,τι αφορά τη λήψη συμπληρωμάτων ασβεστίου καθώς τα συγκεκριμένα συμπληρώματα φαίνεται να αυξάνουν κατά ένα πέμπτο τον κίνδυνο θανάτου από καρδιοπάθεια.

Την προειδοποίηση απευθύνουν ειδικοί από το Εθνικό Ινστιτούτο για τον Καρκίνο των ΗΠΑ μετά από παρακολούθηση της υγείας σχεδόν 390.000 ατόμων ηλικίας 50 ως 71 ετών επί 12 έτη. Σύμφωνα με τα ευρήματα που δημοσιεύονται στο επιστημονικό περιοδικό της Αμερικανικής Ιατρικής Εταιρείας(JAMA), οι άνδρες που λάμβαναν καθημερινά τουλάχιστον 1.000 mg ασβεστίου σε μορφή συμπληρώματος αντιμετώπιζαν 19% μεγαλύτερο κίνδυνο θανάτου από καρδιοπάθεια σε σύγκριση με εκείνους που δεν λάμβαναν τέτοιου είδους συμπληρώματα.

Επίδραση μόνο στους άνδρες;

«Ανακαλύψαμε ότι η λήψη ασβεστίου σε μορφή συμπληρώματος και όχι μέσω της διατροφής συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο θνησιμότητας από καρδιαγγειακά αίτια αλλά μόνο στους άνδρες και όχι στις γυναίκες» έγραψαν οι ερευνητές και προσέθεσαν:«Απαιτείται περαιτέρω διερεύνηση σχετικά με το αν υπάρχει πράγματι διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα σε ό,τι αφορά τους κινδύνους από τη λήψη συμπληρωμάτων ασβεστίου. Σε κάθε περίπτωση με δεδομένη την ευρεία χρήση τέτοιων συμπληρωμάτων είναι άκρως σημαντικό να εκτιμηθεί η επίδρασή τους γενικότερα στον οργανισμό, εκτός από την υγεία των οστών».

Σημειώνεται ότι προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει σύνδεση μεταξύ της λήψης μεγάλων δόσεων συμπληρωμάτων ασβεστίου και θανάτου από καρδιοπάθεια τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες.

ΠΗΓΗ : Ehealhcyprus.com

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ AIDS

Αυστραλοί επιστήμονες του Queensland Institute of Medical Research υποστηρίζουν ότι έχουν βρει έναν τρόπο να χρησιμοποιήσουν τον ίδιο τον ιό HIV, για την πρόληψη του AIDS, μια τεχνική που περιγράφεται ως "καταπολέμηση της φωτιάς με τη φωτιά".

Ο ερευνητής David Harrich υποστηρίζει ότι έχει σχεδιάσει έναν τρόπο για να τροποποιήσει μια πρωτεΐνη του HIV και να μεταβάλλει τον ιό, έτσι ώστε να παρέχει μακράς διαρκείας και πιθανώς μόνιμη προστασία από το AIDS, τη νόσο που προκαλεί ο HIV, όπως αναφέρει η σχετική μελέτη που δημοσιεύεται στο περιοδικό "Human Gene Therapy".

Στο πείραμά του, ο Harrich μετέβαλε μια πρωτεΐνη που είναι ένα κρίσιμο συστατικό όλων των ζωντανών κυττάρων και περιλαμβάνει πολλές ουσίες, μεταξύ αυτών αντισώματα και ορμόνες, οι οποίες συνήθως βοηθούν τον ιό να αναπτυχθεί. Η τροποποιημένη πρωτεΐνη αντιθέτως, βοηθά στην πρόληψη της αναπαραγωγής και εξάπλωσης του ιού.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ασθενείς θα πάψουν να μολύνονται από τον ιό HIV, αλλά ότι ο εν λόγω ιός δεν θα αναπτυχθεί σε AIDS, επισημαίνουν οι επιστήμονες.

"Αυτή η θεραπεία είναι πιθανώς μια θεραπεία για το AIDS. Δεν είναι μια θεραπεία για τη λοίμωξη από τον ιό HIV, αλλά δυνητικά θα μπορούσε να δώσει τέλος στη νόσο. Κι αυτό διότι είναι το ανοσοποιητικό σύστημα, το οποίο προστατεύει από ευκαιριακές λοιμώξεις που συνήθως είναι η αιτία του AIDS. Στην πραγματικότητα η αιτία είναι η ευκαιριακή λοίμωξη, όχι ο HIV, επειδή το ανοσοποιητικό σας σύστημα έχει εξαντληθεί", εξήγησε ο Harrich.

"Αυτή η πρωτεΐνη, παρούσα σε κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, θα συμβάλει στη διατήρηση ενός υγιούς ανοσοποιητικού συστήματος, ώστε οι ασθενείς να είναι σε θέση να χειριστούν τις κανονικές λοιμώξεις".

Η θεραπεία που βασίζεται σε μια μόνο πρωτεΐνη θα μπορούσε να δώσει τέλος στις παρούσες θεραπείες με τους πολλαπλούς συνδυασμούς φαρμάκων, κάτι που σημαίνει καλύτερη ποιότητα ζωής για τους φορείς, αλλά και χαμηλότερο κόστος.

Ωστόσο οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι το να στρέψει κανείς τον ιό HIV ενάντια στον...εαυτό του, μπορεί να αποδειχθεί πρόκληση και οι Αυστραλιανοί ερευνητές παραδέχθηκαν ότι υπάρχουν ακόμη πολλά εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν.

Η μέθοδος που ανακάλυψε ο Harrich δεν αποτελεί λοιπόν θεραπεία για τον HIV, αφού δεν μπορεί να "διορθώσει" τη μόλυνση από τον ιό. Αν όμως τελικά αποδειχθεί λειτουργική, ο ιός θα παραμένει στη λανθάνουσα φάση του, δε θα πολλαπλασιάζεται και ο φορέας δε θα αναπτύσσει AIDS, ενώ το ανοσοποιητικό του σύστημα θα παραμένει υγιές. Έτσι δε θα χρειάζεται αντιρετροϊκή θεραπεία.  

Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος του επιστημονικού περιοδικού Human Gene Therapy και είναι καρπός εργασίας τριών δεκαετιών από τον Harrich, ο οποίος μελετούσε τον ιό στο πανεπιστήμιο UCLA του Λος Άντζελες από την αρχή της έκρηξης του στα 80s.  

Σήμερα, οι φορείς του HIV ανέρχονται σε 32,2 εκατομμύρια παγκοσμίως.

Πηγή: Dailymail

ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ ΨΑΡΙΑ

Καρκίνος του δέρματος και μάλιστα εκτεταμένος, ανιχνεύθηκε για πρώτη φορά σε πληθυσμούς άγριων ψαριών. Το μελάνωμα, που εντοπίστηκε σε μία γεωγραφική περιοχή κάτω από τη μεγαλύτερη τρύπα του όζοντος στον κόσμο, στα ανοιχτά της Αυστραλίας, έχει εμφάνιση σχεδόν όμοια με αυτή στους ανθρώπους.

Μέχρι σήμερα, μελάνωμα εξαιτίας υπεριώδους ακτινοβολίας είχε παρατηρηθεί μόνο σε επιστημονικά εργαστήρια υπό ελεγχόμενες συνθήκες, με στόχο να μελετηθεί η πρόοδος του καρκίνου του δέρματος στους ανθρώπους.

Οι ερευνητές του βρετανικού πανεπιστημίου του Νιούκαστλ και του Αυστραλιανού Ινστιτούτου Θαλασσίων Επιστημών, με επικεφαλής τον δρα Μάικλ Σουίτ, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό "PLoS ONE", σύμφωνα με το «Science» και το "New Scientist", ανακάλυψαν τον καρκίνο σε πέστροφες των κοραλλιών στον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο στα ανατολικά της Αυστραλίας.

Οι επιστήμονες ανέφεραν ότι πρέπει να γίνουν περαιτέρω μελέτες για να διευκρινιστεί η ακριβής αιτία του μελανώματος, αν και όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι υπεύθυνη πρέπει να θεωρείται η υπεριώδης ακτινοβολία του Ήλιου, που διαπερνά εύκολα την τρύπα του όζοντος. Άλλες πιθανές αιτίες, όπως η θαλάσσια μόλυνση και η ύπαρξη παθογόνων μικροβίων, έχουν ήδη αποκλειστεί.

Προς το παρόν είναι άγνωστο πόσον καιρό τα ψάρια πάσχουν από καρκίνο του δέρματος. Όμως είναι σίγουρο ότι η νόσος είναι εξαπλωμένη ανάμεσα στον πληθυσμό τους, ενώ οι επιστήμονες δεν αποκλείουν ότι θα βρουν και άλλα ψάρια με δερματικό καρκίνο πέρα από τις πέστροφες των κοραλλιών.

Το όμορφο αυτό είδος των ψαριών (επιστημονικά Plectropomus leopardus) ενδημεί στο Δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό και στην Αυστραλία και θεωρείται σημαντικό από αλιευτική άποψη. Οι ερευνητές εντόπισαν ήδη νεκρά ψάρια σε δύο τοποθεσίες του νότιου Μεγάλου Κοραλλιογενούς Υφάλου, αλλά ακόμα δεν είναι σε θέση να πουν σε πόσα ακόμα σημεία υπάρχουν πληθυσμοί με την ασθένεια.

Από τα 136 ψάρια που συλλέχθηκαν ως δείγμα, ποσοστό 15% είχαν σκουρόχρωμες αλλοιώσεις στο δέρμα τους, που σε μερικές περιπτώσεις κάλυπταν σχεδόν όλη την επιφάνεια του σώματός τους και είχαν σχεδόν μαύρο χρώμα. Αν και το μελάνωμα ήταν εκτεταμένο, συνήθως παρέμενε επιφανειακό, δηλαδή ο καρκίνος δεν είχε επεκταθεί βαθύτερα από το δέρμα, με συνέπεια, πέρα από το δέρμα τους που νοσούσε, τα ψάρια ήσαν, κατά τα άλλα, υγιή.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, όταν ο καρκίνος επεκτείνεται κάτω από το δέρμα, τότε το ψάρι πρέπει να γίνεται πιο άρρωστο, λιγότερο ενεργητικό και να ψαρεύεται πιο εύκολα. Έτσι, εκτιμάται ότι το πραγματικό ποσοστό των ψαριών που πάσχουν από μελάνωμα, είναι μάλλον μεγαλύτερο από αυτό που δείχνει το δείγμα. ΠΗΓΗ :ΑΠΕ-ΜΠΕ